Nummer 97

Er gaat een schok door mij heen wanneer ik een blik naar binnen werp door het raam van nummer 97. Het is alsof ik in één klap dertig jaar terugga in de tijd. Mijn opa staat gebogen over de tafel aan iets te prutsen met op de achtergrond zijn comfortabele leunstoel. Je weet wel, zo eentje waarvan het voetenbankje omhoog kan klappen. Ik knipper even met mijn ogen om deze geestverschijning te verjagen. Mijn opa is immers al in 1998 overleden.

Ik loop om het huis heen. De rust van welleer hangt ook nu nog steeds op het pleintje tussen de huizen. Het groen is volwassen en de carports gevuld met moderne wagens. Als ik bij de mij bekende opening arriveer, lijkt het weer alsof ik mijn opa zie. Een kleine gestalte met een witte bos haar, het hoofd hoog tussen de schouders, scharrelt met een fiets in de opening tussen muur en auto. Ik aarzel maar besluit dan toch om de verschijning aan te spreken. Hij kijkt mij recht in de ogen en zegt, loop maar door, mijn vrouw zit in de tuin. Die wil wel even praten.

Even later koester ik mij in een heerlijk najaarszonnetje aan de tuintafel in de tuin van mijn voormalig grootouderlijk huis. De oudere dame weet onmiddellijk dat mijn bezoek om mevrouw Den Hertog, mijn oma, draait. Het blijkt dat mijn oma dit stel, destijds afkomstig uit het vlakke Friesland, welkom heet in haar huis, wanneer zijzelf vanwege ouderdom gaat vertrekken. Als oma ziet dat het huis in goede aarde valt, moedigt zij hen aan direct te bellen met de woningbouwvereniging. Zij wijst op haar telefoon. Het stel aarzelt geen moment en zo trekken zij, inmiddels tweeëntwintig jaar geleden, in op het adres waar mijn zus en ik vele logeerpartijtjes beleefden.

De tijd van een glas water halen wij herinneringen op aan mijn oma. Het warme gevoel dat deze mensen van mijn oma kregen, ervaar ik nu van hen. Het blijkt zelfs dat ze mijn oma nog regelmatig bezochten in haar flatje in Velp. Of zelfs ophaalden om nog even in haar ‘oude buurtje’ rond te scharrelen. En nog vaak valt haar naam op nummer 97 als in ‘hoe deed mevrouw Den Hertog dit toch’ want het echtpaar is inmiddels zelf bijna de leeftijd van mijn oma, schat ik. Opgeladen met zoveel warmte dat ik bijna licht geef, neem ik afscheid van deze lieve mensen. Oude en nieuwe herinneringen neem ik mee, om te koesteren.

[Dieren, 29 september 2022]